15 Settembre, 2002
Presepio poesia in dialetto di Franco Guindani
En sol piàan pusèe bàs dè la scànsia na muntagnola dè lègna ben muciàada...

Presepio

En sol piàan pusèe bàs dè la scànsia
na muntagnola dè lègna ben muciàada
ndua ghè scavàat na gròta
pièena dè pàia e fèen,
cun in fùunt, quasi sguarnàat, en bo e n’asenin,
e in méza, ben giost in so la pàia,
en bel bambìin.
De fianc a luu, tot bèl e suridèent,
so mama vestìida de celest,
ingenuciàada, seria, en pòo fiacàada.
Dè chèl’altra pàart, cul bac, en pòo pelàat,
in pée, Giusèp, sem’ prunt a cùrèr
per sudisfàa ogni bisogn, el vàarda el so putél
cusè bèl ch’èl ghè pàar gnan véera.
Intùurnu en qual pràat de tèpa,
cusé véerda e frèesca e mulesìna
chè tè ven voia de ndaghe so a pée nùut.
En so ste pràat in pée, cuciàadi,
adrée a mangiàa, tanti pegurìni
e ‘n qual pastùur, més indurmèent
inturnu al fooc, o sveglio
chèl vàarda a chela lùus che brila in ciéel
a sura a la muntàgna.
So na stradina de sàbia e gèrètina
altèer pastùur, dùni e putéli
li cùr in vèers la gròta,
li pòorta dei regài: en cestìin d’oof,
en pès, del pàan, na bròca d’àaqua
o n pegurìin in spàla.
In fùunt dò caselìni, en paesìin luntàan,
l’umbra d’en castél, scuur e catìif.
Didrée, tacàat al muur, en bel ciel blo,
pièen de stéli lusèenti cuma brilàant.
E davanti ‘n putél
intèent a remiràa cun i’uc che rìt,
el paesac, véc e sèen chèl,
ma semper noof e bèl.
Franco Guindani
Dicembre 2008